Սենց էլ բա՞ն…
Էս հսկաները խելոք
Կյանքներս կերան
Ծովից-ծով Հ… տանելով
Ու ետ բերելով ծարավ…
Անվերջ վազքի հետ՝ մայելով,
Ձգլվզած դեպ երկինք,
Զառանցում, կանչում ենք կրկին.
— Հառա՜ջ, դեպի Ծովից-ծով,-
Դրախտում գոյելով սովից-սով…

Ու քանի դեռ ճամփեքին էինք՝
Ծարավ, հուսաբեկ ու անտեր,
Տերովներին տուն արին.
Մթնել էր, ժամն էր գելի…

Ու մենք խուռներամ կանգնեցինք՝
Ձգլվզած դեպ երկինք…
— Էդ է,-վերից ասացին,-
Էդպես կլինի քանի դեռ
Ո՛չ գել եք դառել,
Ո՛չ էլ տեր…