Երբ ես լինեմ ծեր
ու քիչ-քիչ
դեմքս մգլի, կնճռոտվի
հանց չամիչ,
ինձ կսիրի
ոսկեգույն աչքերով մի աղջիկ։

Թռչելով ինձ մոտ կմտնի
գոտիով բարալիկ իրանը կապած։
— Բարի լույս,-
կասի ինձ,
ու վարդագույն պստիկ ականջով
կսեղմվի իմ ուսին։

Անհարմար կզգամ
իմ արդեն ծեր լինելուց,
իր ջահել կտրուկ ժեստերից…

— Բարդիները ծաղկում են։
«Ծաղկաթափ են լինում,-
կուղղեմ ես,- ու ես էլ
գրեթե բարդի եմ…»։
— Չէ՛, իհարկե չէ՛,
դու բոլորովին էլ ծեր չես…-
ու այտիս փոսիկին դիպչելով՝
կշարժի մատիկը,
ինչպես նախշի միջով։

Կհիշեմ իմ գրած գործերը հին,
կհիշեմ իր նման աղջկան
ու ինձ՝
այն ջահել օրերին՝
խրոխտ ու անկապ։

Երևի ինչ-որ բան զգալով
ինձ կասի.
— Երազիս
մորու դաշտում
ինչ-որ մեկը մոտոցիկլ էր քշում,
ու կարմիր էին ակները,
որ սև էին նախկինում…

Կշրջվի։
Կկատակեմ անհաջող.
«Եթե մեծ լինեիր այնքան,
որքան ես էլ պիտի փոքրանամ՝
կամուսնանայի քեզ հետ»։

Ու աղջիկն ինձ կասի կամացուկ.
— Չէի սիրի քեզ այդ ժամանակ։