Ծառերը…
Հսկա, երկնաքեր…
Վերում երկինքն էր՝
Նոթերը կիտած-մռթնած…
Սոճիների ծայրերը
Խուտուտ էին տալիս խոժոռված
Երկնքի ոտնաթաթերը։
Գերանաշեն, անմեխ էին
Տայգայում ծվարած տները…
Հաստատ հիշում եմ՝ կին էի.
Սարաֆան էր հագինս՝
Ասեղնագործ ու ճերմակ։
Տղա ¨ աղջիկ՝ թ¨անցուկ
Շրջում էինք փողոցում,
Երգում, իրար ձայնակցում,
Տնից տուն էինք անցնում…
Հետո բացվեց ինչ-որ դուռ…
Հետո մռայլ սենյակ էր,
Ուր մազախռիվ, արջակերպ
ինչ-որ դեմք էր գոռում…
Հետո շողշողաց կացնի շեղբն ու…
Տաքացավ ճակատս…
Անկամ թուլությանս միջով
Աշխարհը հալվեց, թուլացավ,
Ու իրար լուծվելով՝ հոսեցինք
Ես, կացինը, ծառերը, ձյունը, ար¨ը…
Հետո արթնացա մեր տան մեջ.
Աշխարհը մասամբ պնդացել,
Մասամբ դեռ հոսում էր,
Կլանում էի
Մորս կաթի հետ…
Գիլանցի գրատարածք 