Խենթացել են ծառերը, օրիո՜րդ,
Քեզ նման օրորվում են մայթին,
ու դեղին մազերը՝ բիզբիզ են,
ու մերկ են կրծքերը սաթե…
Քամին՝ խառնշտում ձեր վարսերը,
շոյում, համբուրում է կրծքերը…
Խենթացել է քամին՝ իմ ընկերը.
Նա՜ էլ է ընկել ձեր ոտքերը…
իսկ ես, նախընտրում եմ լինել
Թափառող մի շուն, որ կծում է…
Թեև դավադիր իմ ընկերը՝
Քամին… ինձ անվերջ հալածում է։
Քեզ ինչպես հասկացնեմ, որ հոգիս
ուզում է կապվել ծառի տակ…
որ հոգնել եմ լուսնահաչից,
Թեև գայլ եմ արդեն… կիսով չափ…
Դու քամու սիրահար մի խենթուկ,
Ես մի շուն՝ ոռնոցիս հետ մենակ…
ու թվում է՝ ծառերն՝ անպտուղ,
ու անտուն է աշխարհը համայն…
Բեր գգվենք ու քամին թող ոռնա…
Ձևացնենք՝ դու քեզ ծառ, ես ինձ շուն…
ու թող մանրաքայլ հեռանա
Հերթական՝ անպտուղ մի աշուն…
Գիլանցի գրատարածք 