Որը եկել է
Անտեր պարտության հետևից,
Որ ոտքի կոխան դարձած՝
Ընկած է ցեխակոլոլ, արնածեծ…
Ձեզ լինեն տիրովի ձեր հաղթանակները,
Իմ բաժին պարտությունն առած՝
Կդառնամ ձագերիս մոտ։
Չէ՛, չե՛մ հոշոտի,
Չե՛մ տա ձագերս ուտեն…
Կլվանամ մաքուր,
Որ լիզի վերքերս բոլոր,
Իսկ երբ մեծանան ձագերս՝
Այս անտեր պարտության տերը դարձած,
Կիմանան հաստատ,
Որ ամեն խոցող փամփուշտ,
Պայթող ամեն արկ,
Արձակվել է դեռ այն ժամանակ,
Երբ գրողները՝ Ոչ և Իսկական,
«Իզմ-ություն»-ների գիրկն ընկան
Եվ ասֆալտի սահմաններն անդին
Աներգ ու անբառ մնացին
Քչքչոցն առվի, տնքոցը հողի,
Լույսը բողբոջի…
Երբ որբացած մանչուկի ճիչը
Անհույս զմռսվեց որբանոցում,
Երբ հողի վրա մաշվելու տեղակ
Հերոսների փորերը դարձան
Ինն ամսական հղի կնոջ փոր՝
Ուռչելով նախորդ հաղթանակների
Ճոռոմաճիչ «ցմ-պա-պա»-ներից…
Երբ մի օր, վերջապես,
«Իզմ-ությունների» ծայրագավառս
Հանկարծ հասկանա,
Որ գուրգուրել ու փայփայել է պետք
Պարտությունը լոկ,
Իսկ հաղթանակը տերեր կգտնի։
Բայց քանի դեռ
Չի եկել օրը…
Ես պիտի ելնեմ գիշերվա որսի,
Ասեմ՝ եկել եմ,
Ես գելն եմ, եկել եմ,
Որ դուք ձեր տիրովի եղած-չեղածը
Շուտով տուն տանեք, ու ես, անարգել,
Իմ բաժին պարտությունը անտեր
Իմ բնում
Ամբարեմ։
Գիլանցի գրատարածք 
Թողնել պատասխան