Ծառերը…
Հսկա, երկնաքեր…
Վերում երկինքն էր՝
Նոթերը կիտած-մռթնած…
Սոճիների ծայրերը
Խուտուտ էին տալիս խոժոռված
Երկնքի ոտնաթաթերը։
Գերանաշեն, անմեխ էին
Տայգայում ծվարած տները…
Հաստատ հիշում եմ՝ կին էի.
Սարաֆան էր հագինս՝
Ասեղնագործ ու ճերմակ։
Տղա և աղջիկ՝ թևանցուկ
Շրջում էինք փողոցում,
Երգում, իրար ձայնակցում,
Տնից տուն էինք անցնում…
Հետո բացվեց ինչ-որ դուռ…
Հետո մռայլ սենյակ էր,
Ուր մազախռիվ, արջակերպ
ինչ-որ դեմք էր գոռում…
Հետո շողշողաց կացնի շեղբն ու…
Տաքացավ ճակատս…
Անկամ թուլությանս միջով
Աշխարհը հալվեց, թուլացավ,
Ու իրար լուծվելով՝ հոսեցինք
Ես, կացինը, ծառերը, ձյունը, արևը…
Հետո արթնացա մեր տան մեջ.
Աշխարհը մասամբ պնդացել,
Մասամբ դեռ հոսում էր,
Կլանում էի
Մորս կաթի հետ…
Գիլանցի գրատարածք 