ԳԻՆՈՎՑԱԾ ԿԱԿԱՉՆԵՐԻ ԵՐԳԸ

 

Մի՜  հավատա դայլայլներիս.

Դա գինովցած սիրտս էր խոսում,

Լավ չեմ հիշում, անկեղծ ասած,

Քաղցրահամ էր սուտը հոսում:

 

Գուցե նույնիսկ չափը անցա.

Անկեղծության սահմանն էլ կա,

Բայց հավատա, սթափ ճիշտը

Գինով ստի շունն էլ չկա:

 

Մի՜ հավատա, ո՜վ դիցուհի,

Գինեմոլիս մարմաջներին,

Ես գիշերներն անց եմ կացնում՝

Սեր երգելով կակաչներին:

 

Կակաչներն էլ սիրահարվում

Ու հարբում են գինու գավից:

Հավատա ինձ, կակաչներն էլ

Լաց են լինում մերժման ցավից:

 

Չէ, հավատա, խենթությունս

Չի բուժվելու կապանքներով,

Հար կլինեմ քեզ պարտատու,

Թե ինձ հիշես միայն գինով:

 

Ու գինովցած, երբ կգրկես

Պարանոցը մեկ ուրիշի,

Գինովացած կակաչներս

Կախիր թելից գինով հուշի…