ԳԻՆՈՎՑԱԾ ԿԱԿԱՉՆԵՐԻ ԵՐԳԸ
Մի՜ հավատա դայլայլներիս.
Դա գինովցած սիրտս էր խոսում,
Լավ չեմ հիշում, անկեղծ ասած,
Քաղցրահամ էր սուտը հոսում:
Գուցե նույնիսկ չափը անցա.
Անկեղծության սահմանն էլ կա,
Բայց հավատա, սթափ ճիշտը
Գինով ստի շունն էլ չկա:
Մի՜ հավատա, ո՜վ դիցուհի,
Գինեմոլիս մարմաջներին,
Ես գիշերներն անց եմ կացնում՝
Սեր երգելով կակաչներին:
Կակաչներն էլ սիրահարվում
Ու հարբում են գինու գավից:
Հավատա ինձ, կակաչներն էլ
Լաց են լինում մերժման ցավից:
Չէ, հավատա, խենթությունս
Չի բուժվելու կապանքներով,
Հար կլինեմ քեզ պարտատու,
Թե ինձ հիշես միայն գինով:
Ու գինովցած, երբ կգրկես
Պարանոցը մեկ ուրիշի,
Գինովացած կակաչներս
Կախիր թելից գինով հուշի…