Ճերմակ

* * *

Ճախրում եմ, ինչպես ճերմակ աղավնին՝
Ժամի խնկահոտ երկնքում.
Ամպի ծվեններ, տանիքներ դեղին,
Մանուկներ՝ մամռոտած բակում…

Ի՞նչ եմ որոնում լազուր երկնքում…
Լուսե ցնորքով զարդարված՝
Աղավնակերպ է իմ ճերմակ հոգին.
Ճախրում է երկինք, իջնում ցած…

Ճախրում է, ինչպես Նոյի աղավնին՝
Ձիթենու մի շյուղ կտուցին…
Իջնում, հանց կիջներ Հորդանանի մեջ
Մկրտված Հիսուսի ուսին…

ԵՎ Հիսուսոտված ճախրում է նորից
Ժամի խնկահոտ երկնքում,

Ու մատաղվում է ուխտավոր ծերի
Վերջալուսոտ հայացքում.
Մատների միջով կաթկթող արյուն՝
Մանկան ճակատին արնախաչ…

Աղավնակերպված մի ճերմակ հոգի
Ճախրում է երկինք, իջնում ցած…

Ամպի ծվեններ, տանիքներ դեղին,
Մանուկներ՝ մամռոտած բակում.
Ճախրում եմ, ինչպես ճերմակ աղավնին՝
Ժամի խնկահոտ երկնքում:

Հին, մոռացված գործեր

# # #

Եթեր է դառնում մարմինս
Առավոտյան հինգին,
Նյութանում է հոգիս ու կպչում
Առաստաղից կախված մորմոքին,
Ծխախոտս ծխում է՝
Ինչպես նախամարդու վառած կրակ,
Գուցե ե՞ս էլ, պարոնայք, ձեզ թվում եմ
Քարանձավից ելած նախամարդ…
Քիչ հետո ես էլ կդառնամ
Պարկեշտ ու խոնարհ մորթապաշտ,
Ջրի փոխարեն կքայլեմ
Մայթերի վրա հոգսաշատ:
Կզզվեմ ինձանից, կթքեմ
Իմ պարկեշտ պատկերի ճակատին,
Եվ ի ցույց կդնեմ գորշությունս
Երկնաքեր շենքերի պատերին:
Սիրտս գրավ եմ դնելու,
Որ գնեմ ձեր հոգիները ծախու,
Որ տեսնեք լուսաբաց, նախամարդ…
Մորմոքվող քարանձավ-քաղաքում:

 

# # #

Երեկո:
Աբովյան, Բաղրամյան…
Փողոցներ՝ ծանոթ, հարազատ:
Երեկոն դառնում է խարան,
Օրը հերարձակ էր, անզարդ:
Չարչիներ, մայթեր, պաղպաղակ,
Քրտնահոտ ավտոբուս, մետրո,
Մեքենա, սրճարան, գինի,
Աղջիկներ՝ մոդեռն ու ռետրո…
Թափառող շներ, աղբակույտ,
Ցնդած ու հարբած պոետներ,
Որ դատում են ուղիղ, բայց, ավա՛ղ,
Անկարող են ուղիղ քայլել…
Մայթերին կոխկռտված, փոշեկոխ,
Մուրացկան շուրթերի աղերսանք,
Փութանցիկ ժպտացող մի հայացք.
Հոգեհաց՝ ժառանգ դարձնող…
Փողոցներ՝ ծանոթ, անծանոթ…
Լուսին՝ սառնասիրտ մի ափսե:
Թափառող պոետներ ու շներ,
Կրքածին մառախուղ,
Երեկո…