Խռովել էի Վանիկ հոպարից.
Ինքը տատիս համոզեց, թե՝
«Ըդիկ վաղուց տի ղփիլի տակից ծուղրուղու կանչեր»։
Սպիտակ էր, վարդագույն կատարով,
տեղ-տեղ կարմիր բծերով։
Ոտքս դնեի հավաբուն՝ հարձակվում էր,
ու ինձ քշելուց հետո՝
Ծուղրուղու էր կանչում հպարտ-հպարտ։
Վանիկ հոպարն ինձ Նազար էր ասում
Աքլորից վախենալու համար։

Այսօր, իմ մանկության աքլորի
ծուղրուղուի, թե արնոտ կատարի հետևից էր,
որ հոպարս գնաց՝ իր հետ տանելով իմ կյանքի
կատակով ու լույսով լի հսկա կտոր,
թողնելով կսկիծ ու այդպես էլ չկայացած մի ուխտ,
որ հետաձգվել էր հրեշտակիս հեռանալու պատճառով։